Weer terug in Nederland, nu nog landen

Na 13 maanden van huis te zijn geweest en na een paar keer uitstellen moest het er dan toch maar een keer van komen. Vorige week kwam er een eind aan mijn mooie buitenlandse avonturen. Ik heb de laatste paar weken bij mijn vrienden in Koorda doorgemaakt. Ondanks dat het weer niet helemaal mee zat heb ik toch nog wat werk kunnen verzetten op de combine. Ook ben ik een paar dagen in het dorp gebleven om voor een andere vriend te werken. Wat vooral handig was, is dat hij een stuk dichter bij de kroeg woonde (wat best handig is na Thirsty Thursday). Laura en Tristan hebben mij naar het vliegveld gebracht waar we voor vertrek nog gauw een afscheidsbiertje moesten drinken. Het was een lastig afscheid. Deze mensen hebben veel voor mij betekend en we weten niet wanneer we elkaar weer gaan zien. Maar dat we elkaar weer gaan zien is zeker! Trisso and Loopy, All the best, and thanks for the awesome time!

Na een dagje vliegen kwam ik weer terug in Nederland. Je weet wel, het land: waar fietsen voor iedereen zijn, waar je dames drie keer mag kussen, waar je wiet mag roken, waar voetbalsupporters elkaar de kop in slaan maar wel samen oranje kijken, waar sinterklaas altijd nog voor de Kerstman gaat, waar mensen altijd klagen over het weer, waar crisis nu het meest gebruikte woord is, waar de dieren hun eigen politieke partij hebben, waar iedereen uit zijn dak gaat als ze verkleed mogen, waar de mensen altijd druk zijn, waar de mensen dol zijn op frikadellen en kroketten, waar je wel paprika chips kan krijgen, waar je om de paar kilometer in een nieuwe plaats bent met zijn eigen dialect, wat voor de helft onder zeeniveau ligt, wat uit meer bestaat dan alleen Amsterdam, waar ze bruggen bouwen voor wild, waar de Gouda en Edam cheese vandaan komen, waar de auto’s grote lelijke gele nummerplaten hebben, wat na Amerika grootste exporteur is in agrarische goederen, waar mensen meer koffie drinken dan bier, waar politiek de grootste soap is, en ga zo maar door.

Mijn ontvangst was overweldigend, toen ik door de douane kwam stonden er allemaal mensen met grote spandoeken en bloemen, helaas zonder mijn naam. Gelukkig kon ik dankzij wat hulp van mijn buren mijn ouders toch nog vinden. Er zijn ook zoveel deuren waar je de douane uit kan komen…. Zo blijkt maar weer, als je reist is niks voorspelbaar, van begin tot het eind.
Terug in vethuizen (een van de voorsteden van Amsterdam) was de oprit helemaal versierd met slingers, borden en spandoeken. Dr stonden al weer wat balen voor mij klaar zodat ik meteen weer aan het werk kon. Ook ben ik voor het eerste in mijn leven omschreven als: Lieve Mark, wie had dat ooit kunnen bedenken!
De hele dag heb ik met de familie aan het Douwe Egberts infuus gelegen om te voorkomen dat de jetlag zou toeslaan. Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe familieleden, weer bijgepraat met mijn travelmate en ’s avonds weer ouderwets een pilsje gedronken met mijn vrienden. Toch leuk om al die bekende gezichten weer te zien, al zagen mijn vrienden er toch wel wat anders uit dan op de foto’s.

Nu, een week later, begint alles heel langzaam weer een klein beetje te wennen. Ik moet weer aan de verkeerde kant van de weg rijden en klagen over het weer doe ik maar al te graag. Regen, wind, sneeuw, strenge vorst, korte dagen, ik vind het maar niks. Hopelijk worden de dagen weer snel langer, want een ticket terug naar Aussie is zo geboekt!
Voorlopig zit het verhalen schrijven erop voor mij. Ik heb een geweldige reis achter de rug waar ik heel veel leuke dingen gedaan, gezien en beleefd heb. Tijdens de reis zijn we veel bijzondere mensen tegen gekomen die allemaal weer een ander verhaal hebben. Een van de meest bijzondere mensen was denk ik toch wel mijn travelmate. Ik heb nog iemand ontmoet die het volhoud om zo lang met mij om te gaan. Bram, bedank voor de goede tijd. En owja, sorry dat ik het eten nooit zo goed kon verdelen.
Tja, en dan heb ik al mijn trouwe volgers nog. Het blijft mij telkens weer verbazen hoeveel mensen mijn verhalen lezen en filmpjes kijken. Voor mij was het super leuk om telkens de reacties weer te lezen. Zelfs in Koorda kreeg ik van mensen de vraag wanneer ik toch weer een nieuwe filmpje ging maken, prachtig. Bedank voor het volgen, want dat gaf altijd weer energie voor een nieuw verhaal. En, dankzij die verhalen weet ik nu weer waar ik een jaar geleden uitspookte.
Hopelijk land ik snel weer met beide beentjes op de grond, en kan ik aan mijn volgende avontuur beginnen. Wat het volgende avontuur wordt? Geen idee, want er zijn maar weinig dingen die lopen zoals je van te voren bedenkt.

No worries

Filmpje combine race:
http://www.youtube.com/watch?v=MblvASOfGfU&feature=youtu.be