Wie zoekt zal vinden

Zoals ik de vorige keer schreef hebben wij voor twee weken een uitstapje gemaakt om een vriendin (Inge) te verrassen. Het klinkt wat raar maar we waren zo dichtbij dus het werd bijna vanzelfsprekend voor ons om er een avontuurtje aan toe te voegen. Zoals de meesten ons wel kennen zijn we weer behoorlijk onvoorbereid op pad gegaan. Het enige wat we hadden was het adres van de surfshop waar Inge werkt.

Met het vliegtuig, veel te kleine busjes en de ferry zijn we uiteindelijk in Lombok aangekomen. Dat is het eiland waar Senggigi ligt, de woonplaats van Inge. Daar aangekomen begon onze eigen aflevering van opsporing verzocht. Het was net echt, de surfshop was al een poos dicht, veel mensen kenden Inge en Opan (vriend van Inge), maar niemand wist waar we hen konden vinden. Gelukkig kwamen we een behulpzame indo tegen die het wel wist. Hij bracht ons, dus met zijn drieën op 1 brommer, richting hun huis. Onderweg kwamen we Opan tegen. Hij zij ons dat we om twee uur ’s middags bij het hotel moesten wachten en hij zou dan met Inge langs komen. Toen wij om vijf uur ’s middags nog geen Inge gezien hadden zijn we de zoektocht opnieuw begonnen. Toen gelukkig met resultaat. Inge gevonden! Daar stond ze ff van te kijken toen d’r maatjes van Den Bosch ineens voor haar stonden.
Uiteraard hebben we er ’s avonds maar wat op gegeten en gedronken. Na een hele hoop bijpraten, lachen en proosten moesten we toch maar een keer gaan slapen. Want om half 5 ’s morgens ging de wekker weer voor het volgende avontuur: De Rinjani beklimmen.

De Rinjani is een vulkaan van 3726M hoog die we in drie dagen tijd wel eens van alle kanten wilden zien. Met dertien man begonnen we aan de tocht die toch wel iets zwaarder was dan we dachten. Toen we de tocht boekten bij een “toeristinformation” bureautje zij de goede man dat we wel fit genoeg waren en dat we vooral niet te veel bagage mee moesten nemen, daar zorgden hun voor. Dat we warme kleren en een zaklamp moesten meenemen was de man volgens mij vergeten.
De eerste dag zijn we ruim 2000 meter geklommen om te kamperen op krater rand. Gelukkig liepen er “porters” mee die onze kampeerspullen droegen. Deze porters zijn arme mannetjes met zo’n beetje 30 kg aan bagage op de schouders. Das pas hard werken! De dag erop zijn we de krater in geweest om te zwemmen en om naar de hotpools te gaan. Tijdens de steile afdaling kwamen we het halve Indonesische leger tegen. Deze mannen hebben we flink aangemoedigd met de klim, dat konden deze “stoere” mannen wel gebruiken.
Na de verfrissende duik zijn we de krater rand weer opgeklommen en kampeerden we weer op een hoogte van 2700 meter. De volgende ochtend zijn we om 2 uur opgestaan om voor zonsopkomst op de top van de berg te zijn. De klim van ruim 1000 meter was best te doen, alleen laatste stuk werd behoorlijk zwaar vanwege het losse grind en de kou. Uiteindelijk waren we na 3 uur op de top. De gids (die zich eerst verslapen had) hebben we halverwege achter gelaten omdat hij moe werd en een sigaretje wilde roken. Lang leve de Indonesische mentaliteit. De kou op de top zorgde voor een bijzondere sfeer, iedereen hield elkaar warm en had het gevoel van een overwinning. Na een uurtje genoten te hebben van de koude wind en het mooie uitzicht zijn we weer 3 km afgedaald om de tocht af te ronden. Een geweldig mooi en zwaar avontuur met hele leuke mensen, wat wil je nog meer?

Omdat we na de zware tocht wel toe waren aan wat ontspanning hadden we de boot genomen naar de Gili eilanden. Op deze eilanden zijn geen gemotoriseerde voertuigen waardoor alles op de fiets of met paard en wagen wordt gedaan. De “haven” stond ook vol met paard en wagens en vrouwen die de kratten bier op hun hoofd vervoerden. Ja dames, er is niks mis mee als jullie bier voor de mannen halen….

Na een paar dagen zijn we weer terug geweest naar Senggigi om te surfen en om het eiland door te rijden met een paar scooters. De beste manier om een land te ontdekken is gebruik maken van de lokale transportmiddelen. Helaas was de brommertocht voor mij wat duurder uitgevallen. Door de verkeersdrukte reed ik ineens tegen het verkeer in op een 1 richtingsweg. Oom agent stond om de hoek en wreef al in zijn handjes en nam mij mee naar zijn bureautje. In zijn halve engels ging die voorlezen dat ik een bekeuring zou krijgen van ruim € 50. Ik ben natuurlijk niet gek dus wachtte rustig op zijn verdere uitleg. Ik op drie manieren kon betalen, kort gezegd: de makkelijkste was hem €10 euro in zijn hand drukken en wegwezen. Nou, ik hoop dat hij een leuk dinertje heeft gehad met zijn vrouw!

Met pijn in de buik hebben we na twee weken Indonesië weer verlaten en zijn we terug gegaan naar Australië. Gelukkig deden de wonderen van Australië de pijn in de buik snel vergeten. De volgende keer meer over onze (eindeloze) tocht naar de “steen” in het midden van Australië.

Voor de foto's en video's, zie de volgende link:
http://www.youtube.com/watch?v=LepkfLPGQuA