Irritatie, inspiratie en transpiratie

Dat zijn geloof ik de beste woorden die ik bij de afgelopen weken kon verzinnen. Het begon toen we terug kwamen uit Indonesië met irritatie. Vanuit Darwin waren we rechtstreeks de nationale parken Litchfield en een paar dagen later Kakadu ingereden. Daar aangekomen kwamen we in een ander wereldje aan. Naast prachtige natuur konden we vooral naar heel veel mensen kijken. De vakantie tijd in Europa is begonnen en de “meest bereikbare” toeristische attracties worden volop bezocht door de mensen die in een maandje Australië willen verkennen. Dat is toch een heel ander publiek als de “Grey Nomads” die we in west Australië tegen kwamen. Dat zijn namelijk de gepensioneerde Aussies die hun huis inruilen voor een 4x4 en een sleurhut (in sommige gevallen sleurvilla) en in een jaar of 6 het land verkennen. Desalniettemin, ik kan de “vakantiegangers” geen ongelijk geven want het is echt een mooi land. Maar het echte Australië ontdek je pas als je op de meest onverwachtse plekken de meest bijzondere dingen meemaakt.

Zo zijn we bijvoorbeeld bij Uluru (Ayers Rock) geweest terwijl het volle maan was. Uluru is de bekende grote rode steen “in het midden van Australië”. Tijdens de zonsondergang kleurde de steen nog roder dan dat ie al was. En omdat wij (stiekem ergens in de bosjes) aan de voet van de steen sliepen hebben wij kunnen genieten van het heldere maanlicht wat op de steen scheen, dat pakt niemand ons meer af.
Andere bijzondere dingen die we daar “in de buurt” zagen waren de Kata Tjuta, Kings Canyon en de Macdonnel ranges. En je gelooft het of niet, de Kings Canyon is een gigantische kloof in een berg die ooit is ontstaan uit strandzand. Best apart dat je 1500km landinwaarts nog steeds mooi wit strandzand tegen komt.
Behalve bijzondere natuur komen we onderweg vooral ook bijzondere mensen tegen. Toen we onderweg een zijspan motor inhaalden zeiden we tegen elkaar: dat moeten wel bijzondere mensen zijn. Niet veel later kwamen we met ze in gesprek bij een roadhouse. Harry en Jane waren bezig met een tochtje van zuidwest naar noordoost Australië, een tochtje van ruim 5000km, en dat in twee weekjes! Ze nodigde ons uit om samen te gaan bush kamperen. Toen ze voor ons uit reden doken ze ergens via een smal pad de bosjes in. Tussen de koeienvlatsen hebben we ons kamp opgezet en hebben we een bijzondere avond doorgemaakt bij het kampvuur onder de sterrenhemel. De tocht was voor hen niet echt nieuw. Harry is van oorsprong Nederlander en heeft in 1981 met zijn motor Nederland verlaten om uiteindelijk in Australië terecht te komen. Daar heeft hij samen met Jane jaren lang “op de motor geleefd”. Ze scheerden schapen overal in het land. Een huis hadden ze niet nodig omdat ze altijd met de zijspan op de weg waren of bij de boeren sliepen. Ondanks dat ze enkele jaren geleden zijn gaan settelen hebben ze nog steeds een vrij bestaan. Ze leven zonder horloge, telefoon, facebook en volgens mij ook zonder zorgen. Jaarlijks sluiten ze hun bedrijfjes voor 6 weken en gaan ze het land rond. Onbereikbaar en ongeremd, ik wil niet met ze ruilen, maar inspirerend zijn deze mensen wel.

Zo zijn we meer inspirerende mensen tegen gekomen die ons een geweldige dag hebben bezorgd. Aangekomen bij de oostkust kwamen we (eindelijk) weer in een gebied aan waar zwart witte koeien liepen. Wat blijkt, daar waar je de van oorsprong Hollandse koeien ziet lopen kom je ook mensen tegen die (van oorsprong) Hollands zijn. Net zo als in Nieuw Zeeland waren we weer zomaar de boer op gegaan om te kijken hoe de melkveehouderij er hier uit ziet. Al snel kwamen we met Jeamba in gesprek die sinds enkele jaren samen met zijn vrouw Moniek zijn droom waarmaakt in Australië. Namelijk koeien melken met een fijn klimaatje. Het fijne (tropische) klimaatje zorgt wel voor bijzondere omstandigheden. In de zomer wordt het er zo warm dat het normale gras afsterft en dat het tropische gras start met groeien. Dat gras kan zolang worden dat je de koeien er bijna niet in terug kan vinden. Dat is ff wat anders dan al het gele gras wat we in de rest van Australië gezien hebben. Jeamba en Moniek nodigde ons uit voor en pilsje en boden ons aan om te overnachten. Het was een gezellige avond en we hebben sinds 9 maanden eindelijk weer een keer Douwe Egberts gehad. Mijn vitamine D.E. is weer wat opgekrikt dus ik kan er weer ff tegen aan!

Waar een tropisch klimaat is kun je ook tropische oerwouden vinden. Wij hebben na wat zoeken de perfecte wandeltocht gevonden. Alleen geschikt voor mensen die echt fit zijn en met goede klimkwaliteiten was de omschrijving. Geen probleem dachten we zo, maar ze hadden best mogen zeggen dat je ook goed moet kunnen kruipen. Op sommige plekken was het bos zo dicht begroeid dat we eronderdoor moesten kruipen. Ook het volgen van het pad was aardig lastig, de tocht wordt bijna niet gelopen en de lintjes die we moesten volgen waren niet overal goed te vinden. Behalve het klimmen zorgde ook het omlopen voor behoorlijk wat transpiratie. Gelukkig vonden we op het eind een mooie waterval om ons weer een beetje te verfrissen.

Al met al hebben we in deze drie weken een hoop meegemaakt. Tijdens de 5000 km die we afgelegd hebben sliepen we op de meest bijzondere plaatsen zoals onder de brug of tussen het suikerriet, was mijn luchtbed twee keer lek, zijn we verbrand in de zon, hebben we in de tent geslapen terwijl het een paar graden vroor, is onze tent voor het eerst in onze carrière nat geworden van de regen en hebben we vooral veel bomen verbrand om ons ’s avonds warm te houden. Kortom, wie van afwisseling houdt, ga vooral afstanden afleggen!

Hopelijk heeft deze blog weer voor voldoende animatie gezorgd. Zo niet, misschien kunnen de foto’s er dan nog voor zorgen:
http://www.youtube.com/watch?v=Tzl7BBMIXng

Het blijft mij telkens verbazen als ik hoor wie mij allemaal volgt. Blijf vooral lezen en reageren want niks geeft meer energie voor het schrijven van de volgende blog als de leuke reacties van jullie!