The land down under

Australie: 128 keer zo groot als Nederland, 22 miljoen inwoners, het land van de kangoeroes, krokodillen, Aboriginals, de uitgestrekte leegtes, en vanaf nu, ook het land waar Mark is geweest. Down under is een feit!

Nadat we het spookachtige Christchurch konden verlaten zijn we in Melbourne aangekomen. We hebben daar de eerste twee weken gezeten om een auto te kopen en om wat dingen te regelen. We hadden ons gevestigd in een mega groot hostel: er woonde op dat moment ongeveer 350 mensen, ja das ongeveer een derde van wat in heel Braamt woont, of vier keer zo veel als in Vethuizen. Zoveel mensen op een hoopje heeft zijn voordelen, maar ik vond het maar niks. Toen onze boter voor de tweede keer gejat werd vond ik het ook tijd worden om de weg weer op te gaan.

Na twee weken vast gekluisterd te zitten in de bieb (de plek met gratis internet) hebben we een auto gevonden. Het viel allemaal niet mee om te bedenken wat we nodig hebben, en om de perfecte car er bij te vinden. Nadat er twee keer een perfecte auto voor onze neus verkocht is zijn we iets sneller gaan handelen. Met resultaat, want nu hebben we een dikke Mitsubishi Magna tot onze beschikking. Voor de mannen, het is een V6! Of we daar trots op moeten zijn weet ik nog niet, maar het klinkt wel stoer. Omdat er nog een paar kleine dingen aan de auto moesten gebeuren hebben we hem eerst maar naar de garage gebracht om veilig de weg op te kunnen. En ik moet zeggen, zolang we gas blijven geven doet onze grote vriend waar die voor gemaakt is.

Melbourne is een mooie stad om een poosje te zitten. We hebben geprobeerd te stappen maar dat viel vies tegen. Hier moet je blijkbaar een blik vrouwen mee nemen om een discotheek in te kunnen. Gelukkig is het ons wel een paar keer gelukt. Ook heb ik weer een persoonlijk record verbroken. Ik heb namelijk op een groot plein naar de finale van de Australian Open gekeken. Wat ik van te voren niet wist, is dat tenniswedstrijden zo lang konden duren. Het duurde meer dan 5 uur, daarmee heb ik mijn persoonlijke record sport kijken verbroken. Tevens heb ik het record, op een plein zitten zonder een fijne stoel of een fris biertje in de hand, verbroken.

Op de valreep heb ik in Melbourne ook nog met een oude bekende een kop koffie kunnen drinken. Ene Marije D. uit Vethuizen is namelijk ook aan de andere kant. Behalve dat ze als noaber plicht mij in de gaten moet houden heeft zij ook het plan om het land door te gaan. Dus wellicht krijgt de burendag wel weer een vervolg!

Na twee weken Melbourne, en voor ons gevoel, opgesloten in de stad konden we eindelijk weer de weg op. De Great Ocean road was het eerste stuk van de trip. Om er meteen achter te komen of onze auto groot genoeg was hebben we ook maar twee meiden meegenomen. Deze Duitse meiden hadden hetzelfde plan en wisten aardig goed wat de mooie spots zouden zijn. Deze kennis konden wij wel gebruiken. Onze vriend hadden we pleuris vol gepropt met alle camping spullen en de bagage. De eerste dag viel niet echt mee omdat het als een gek regende. We hebben in de regen onze eerste maaltijd kunnen bereiden. Toen het eten op was klaarde het gelukkig op en konden we onze tent toch nog droog opzetten. De tent was compleet, weer een hele opluchting want je weet nooit wat je van backpackers koopt. We hebben er ’s avonds maar eentje op gedronken aangevuld met een heerlijk stuk echte Hollandse geitenkaas (zo draag ik toch nog een beetje bij aan de vethuizense economie). We zijn intussen van het bier af gegaan. Alcohol is mega duur in Australie wat ons noodzaakt om over te schakelen op Goon. Dit is een doos vol met “a product of wine”. Volgens mij is het gewoon een afvalproduct van de wijnproductie aangevuld met ingrediënten die je niet wilt weten. Niet te drinken, maar ik raak er aan gewend.

De Great ocean road was erg mooi. Deze toeristische highway loopt een heel eind langs een prachtige kustlijn. Er zijn mooie rotsformaties en prachtige stranden. Ik kan er van alles van zeggen, maar de foto’s zullen het waarschijnlijk veel beter kunnen laten zien. Het overnachten hebben we zoveel mogelijk op de gratis campings gedaan. Zo hebben we een keer tussen de koala’s, kangoeroes, slangen en papagaaien geslapen. Erg bijzonder als die beesten je ’s morgens wakker maken. Een andere camping lag weer aan het strand, daar hebben we ’s avonds bij een kampvuurtje op het strand liggen sterren kijken, en hier zie je er heel wat meer als in NL.

Omdat we wel genoeg kregen van de stranden en het zoute water zijn we een stuk landinwaarts gegaan naar de Grampiens. Dit is een natuurgebied met veel wild en “bergen”. Uiteraard hebben we weer wat gewandeld en geklommen. Het was een stuk kleiner dan in NZ, maar wel erg mooi. Onderweg er naar toe heb ik met verbazing staan kijken naar het landschap. Alles is geel en verdroogd. Onvoorstelbaar hoe de koeien en schapen hier kunnen overleven. Ook hebben we veel kangoeroes kunnen zien onderweg. Diegene die dicht bij de weg waren lagen gelukkig in de meeste gevallen met de pootjes in de lucht. Maar goed ook, want die beesten wil je niet voor de auto krijgen.

Inmiddels zijn we aangekomen in Adelaide. Voor ons gevoel hebben we er al heel wat kilometers op zitten, maar als je naar de kaart van Australië kijkt stel het niet zo veel voor. De komende week rijden we richting Perth. Dit is de grootste plaats in de westkust, een tochtje van 2700 km (ongeveer hetzelfde als van Vethuizen naar Moskou)! We gaan proberen om daar een goede baan te vinden waarmee we in korte tijd veel geld kunnen maken. Hopelijk staat er een mooi baantje op ons te wachten.

De volgende keer weer meer over de eindeloze dessert!