Op naar the outback

Reizen in Australie is zo veranderlijk als het weer in Nederland. De vorige keer schreef ik dat ik binnen een paar dagen naar Perth zou rijden, uiteindelijk vertrokken we pas een week later. In Nieuw Zeeland hadden we namelijk iemand ontmoet uit Adelaide, hij bood ons aan om een biertje te gaan drinken in Adelaide. Het liep enigszins uit de hand. Hij had namelijk twee kaartjes over van de voetbalwedstrijd Adelaide United- fc Sydney. Het was leuk om deze wedstrijd te zien, maar voor het voetbal hoef je deze kant niet op te komen. We hebben de wedsstrijd met zijn ouders gekeken die ons een diner aanboden later in de week. Oftewel, in plaats van maandag, donderdag vertrekken (no worries).
De dag na het lekkere , en gezellige diner ging het dan eindelijk gebeuren, The Nullabor route. Van Adelaide naar Perth, 2700km, volgens aussies een dodelijk saaie reis, voor ons dus alle reden om het te gaan doen. Ik kan kort omschrijven wat we gezien hebben: heel veel niks! Wat grote graanvelden, dorre struiken, dood gras, afgebrande bossen, kruizen voor mensen die de tocht niet volmaakt hebben, road-trains en om de 300 km een dorpje. Althans, dat dachten wij. Op de kaart stonden namelijk plaatsnamen aangegeven, maar onderweg kwamen wij er achter dat dit de service stations waren (motel, tankstation, eten). Deze dorpjes bestonden dus uit het personeel van de service stations en de mensen die er overnachten! Onderweg reden we ook een paar keer over een landingsbaan voor vliegtuigen, de werden gebruikt voor als er een ongeluk is gebeurd. Wat ook erg bijzonder was, is de langste rechte weg van Australie: 146 km recht toe recht aan. Zeg maar een rechte weg van Vethuizen richting Schiphol, dat zou makkelijk zijn.

Na twee en halve dag, 2 tijdzones dichter bij NL (nu nog maar 7 uur tijdverschil), zijn we weer in de wat meer bewoonde wereld terecht gekomen. Wij hebben overnacht in een mijn stadje waar alles draait om de goudmijn. We hebben een kijkje genomen bij de “superpit”. Dit is een open mijn van 570 meter diep en een paar kilometer breed en lang. Ze halen hier steen naar boven met daarin het goud. Ze gebruiken de zwaarste Catepilar dumpers om het puin naar boven te rijden. Deze vrachtwagens nemen 7 keer zo veel vracht mee als een vrachtwagen in Nederland. Ze kosten 4 miljoen per stuk, en er reden er 34 van rond! Al het grote materieel was net speelgoed. Erg indrukwekkend, als je hoort dat het 24/7 doorgaat.

Vanuit de mijnen zijn we richting het zuiden gereden. Via een zandweg van meer dan 100 kilometer zijn we aangekomen bij de “Waverock”. Deze rots heeft de vorm van een wave oftewel golf. Op deze golf heb ik mijn eerste surf ervaring opgedaan. Na de wave rock zijn we via de zuid en west kust doorgereden richting Perth. Onderweg hebben we de grote “karri trees” gezien en beklommen. We hebben eerst tussen de boomtoppen gelopen op een soort loopbrug. Erg mooi, maar niet eng genoeg. Wij zijn dus een eindje verder gereden waar het gekker kon. Namelijk in een boom klimmen van 60 meter hoog. Er waren allemaal pinnen in de stam van de boom geslagen waardoor je als het ware via een ladder naar de top kon klimmen. Gelukkig was de wind niet hard genoeg om ons uit de boom te slingeren!
Verder hebben we heel wat keren een duik genomen in de zee, hebben we de grotten gezien (wat echt een afrader is), en hebben we de tocht afgemaakt richting Perth. In Perth hebben we bijna de hele week geslapen op een parkeerplaats bij het strand. Douches, toiletten, picknick banken, echt alles was aanwezig. Als ik ’s morgens wakker werd ging meteen de zwembroek aan voor een frisse ochtendduik. Das nog eens wakker worden.

De week in Perth hadden we nodig om naar een baan te zoeken. Bij twee uitzendbureaus hadden we onze cv’s neergelegd, een dag later hadden we vier jobs! Terwijl er wel 50 mensen in de rij stonden te wachten werden wij (als Dutch farmerboys with experience) meteen naar voren geroepen om geholpen te worden. Ze wilden ons dus maar al te graag hebben. Na wat contacten gelegd te hebben is het ons allebei gelukt om een passende job te vinden. Het grote nieuws is: Bram gaat richting het Zuiden (Kojonup) en ik richting het Noorden. Tijd voor nieuwe uitdagingen en ervaringen! We zitten zo’n 450 km uit elkaar, dus onze zelfstandigheid wordt op de proef gesteld.
We hebben beiden een baan gevonden voor het komende zaaiseizoen. De komende drie maanden wordt het graan gezaaid in Australië wat nogal wat werk met zich mee brengt. Ik kom terecht op een farm in de buurt van (45km er vanaf) het dorpje Koorda. Het is een familie bedrijf met wat schapen (3500) en akkerbouw. In totaal hebben ze 8000 ha in gebruik waarvan er 4500 ha gezaaid wordt. Een grote job dus. Gelukkig zijn de machines ook naar deze maatstaven. Afgelopen vrijdag had ik het geluk dat de boer (Ricky) in Perth was, dus we hebben al even een bak koffie gedronken. Het heeft mij helemaal enthousiast gemaakt. Hoe het er allemaal uit gaat zien ga ik vanmiddag zien. Nu ik dit schrijf zit ik namelijk in de trein en straks wordt ik opgepikt. Ik heb zojuist na vier maanden afscheid genomen van mijn travelmate Bram. We hebben een super tijd gehad samen, maar het lijkt me geweldig om nu een poos onze eigen gang te gaan. Dan hebben we straks als we weer verder reizen elkaar weer wat nieuws te vertellen. Ondanks dat was het toch wel ff lastig om gedag te zeggen. Bram: bedankt voor de lekkere pannenkoeken, en zorg dat je er een mooie tijd van maakt!

Ik heb weer wat video’s online gezet. De film die bij het vorige verhaal hoort is te zien op deze link:
http://www.youtube.com/watch?v=iNXFxhBN5YA&feature=youtu.be
En de film die bij dit verhaal hoort is te zien op deze link:
www.youtube.com/watch?v=LEaZ49BSrP8

De komende tijd zal het vanaf deze kant ff rustig zijn, dus laten jullie maar eens flink van je horen!

Mark